ടേക്കൺ ഫോർ എ റൈഡ്

 

 

റെയിൽവേ എന്നും ഓർമ്മിക്കാൻ എനിക്ക് തന്ന ഒരു ഉപഹാരം. അതിനെ വിശേഷിപ്പിക്കാൻ ഇതിനു തത്തുല്യമോ  തത്ഭവമോ ആയ ഒരു ശീർഷകം മലയാളത്തിൽ കിട്ടുമോ എന്ന് സംശയം. ചുറ്റിക്കൽ, വട്ടം കറക്കൽ എന്നൊക്കെ  വേണമെങ്കിൽ.... അത് വേണ്ട.

 

93  ഏപ്രിൽ മെയ് യിൽ നാട്ടിൽ വന്നതായിരുന്നു, ബാങ്ക് അനുവദിക്കുന്ന അവധിക്കാല യാത്ര ആനുകൂല്യങ്ങളുടെ സഹായത്തിൽ.

 

കോഴിക്കോട്ടേക്ക് എളുപ്പം ടിക്കറ്റ് കിട്ടി. ആ യാത്ര സുഖകരമായിരുന്നു. നാട്ടിലേക്കു വരുന്നതിന്റെ മധുരം അതിൽ പുരണ്ടിരുന്നുവല്ലോ. ഓർമകളിൽ പൂത്തു നിൽക്കുന്ന നാടും വീടും സുഹൃദ്‌സംഗമങ്ങളും. അതിനിടയിൽ ചെറിയ അസൗകര്യങ്ങൾ ശ്രദ്ധ പോലും അർഹിക്കുന്നില്ല.

 

തിരിച്ചു പോകുമ്പോഴാണ് മനപ്രയാസം. ചിട്ട തെറ്റിക്കാൻ പറ്റാത്ത ജീവിതം. കുട്ടികളെ സ്കൂളിൽ വിടാനും അത് കഴിഞ്ഞു ഷെഡ്യൂൾ ബസ് പിടിക്കാനും തിരപോലെ അനവരതം ആവർത്തിക്കുന്ന മീറ്റിംഗുകളിൽ ത്തിപ്പെടാനുമുള്ള തത്രപ്പാടിൽ സമയം കയ്യിൽ പിടിച്ചുകൊണ്ടുള്ള പരക്കം പാച്ചിൽ. അതിലേക്കുള്ള തിരിച്ചുപോക്ക്.

 

വായുമാർഗ്ഗേണ  പൊയ്ക്കൂടേ എന്നാലോചിച്ചതാണ്. തുക ബാങ്ക് അനുവദിക്കും. പക്ഷെ ഒരു കുഴപ്പമുണ്ട്. 4 കൊല്ലത്തിൽ രണ്ടാം തവണ വിമാനം വഴി വന്നാൽ അതിൽ ഒന്നാം ക്ലാസ് തീവണ്ടി ചാർജിനു മേലെ വരുന്ന തുകക്ക് വരുമാന നികുതി കെട്ടണം. അത് വലിയ ഭാരം.

 

അതുകൊണ്ട്, മംഗലാപുറത്തുനിന്നു  തെക്കോട്ടു പോയി ഷൊർണൂർ വെച്ച് കിഴക്കോട്ടു തിരിഞ്ഞ്  തമിഴ്നാട് , ഒരിത്തിരി കർണാടക, ആന്ധ്രപ്രദേശ്, മഹാരാഷ്ട്ര, മധ്യപ്രദേശ് വഴി വളഞ്ഞു പുളഞ്ഞ് , നിളാ നദിയും ചമ്പൽ കാടുകളുമൊക്കെ തട്ടിത്തഴുകി  താജ്മഹലിന്റെ പ്രണയനിശ്വാസച്ചൂട് ഏറ്റു  48 മണിക്കൂർ എടുക്കുന്ന ഒരു സുഖസുന്ദരയാത്രയുടെ ഭാഗമായി കോഴിക്കോട്ടു നിന്ന് കയറുന്നതിന്റെ ശുഭപ്രതീക്ഷ കൊടുത്ത്  ഞാൻ കുടുംബത്തെ മയക്കി.

 

എങ്കിലും തിരിച്ചു പോക്ക്  കടുപ്പം. യാത്ര ആരംഭിക്കുന്ന സ്റ്റേഷനിൽ നിന്നല്ലാത്തത് കൊണ്ട് സീറ്റ് കിട്ടാൻ വിഷമം. അയൽവാസിയും സുഹൃത്തുമായിരുന്ന ടിക്കറ്റ് എക്സാമിനർ മുഹമ്മദ് മാഷെ പതിവുപോലെ ചെന്ന് കണ്ടു.

 

ഞാൻ നോക്കാം, അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു: സീറ്റെല്ലാം അടുത്തടുത്ത്  കിട്ടാൻ വിഷമമായിരിക്കും.

 

ഒരുമിച്ചു വേണം മാഷെ. ചെറിയ കുട്ടികളും അച്ഛനും അമ്മയുമൊക്കെ ആയിട്ടു പോകുമ്പോൾ കുലച്ചിലിലെ  നായക്കാഷ്ടം പോലെ അവിടവിടെയായിട്ടു പറ്റില്ല. ഞാനും മാഷ്ടും ഇന്റിമേറ്റ് ആണ്, എന്തും പറയാം. കിട്ടിയ റെയിൽവേ ജോലിയിൽ നിന്ന് എന്നെ പിന്തിരിപ്പിച്ചു ബാങ്കിൽ തന്നെ നിർത്തിയത് അദ്ദേഹമാണല്ലോ.

 

ഞാൻ നോക്കട്ടെ , അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു.

 

പിറ്റേ ദിവസം മാഷെ പോയി കണ്ടു. അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു: മുഴുവനും ശരിയായി എന്ന് പറഞ്ഞുകൂടാ. ഫസ്റ്റ് ക്ലാസ് ആയതു കൊണ്ട് കുറച്ചെളുപ്പമായി. പക്ഷെ പാലക്കാട് നിന്നേ  സീറ്റ് ഒഴിവു വരികയുള്ളു അവിടെ നിന്ന് കയറാം.

 

അപ്പോൾ എന്ത് ചെയ്യും ?

 

ഒന്നും ചെയ്യാനില്ല. പാലക്കാട് വരെ സെക്കന്റ് ക്ലാസ്സിൽ പോയ്കൊള്ളു. റിസർവ് ചെയ്തോ അല്ലാതെയോ പോകാമല്ലോ.

 

റിസർവേഷൻ ഇല്ലാതെ പോകാൻ പറ്റില്ല മാഷെ. 'അമ്മ കിട്ടുന്നേടത്തു നിന്നൊക്കെ തേങ്ങാ ശേഖരിക്കുകയാണ്.  പ്ലാവിൽ ചക്ക ഉണ്ടാകാതിരിക്കട്ടെ എന്ന് പ്രാർത്ഥിക്കുകയാണ്. കുട്ടികൾക്ക് ഇങ്ങോട്ടു കൊണ്ട് വന്ന കളിസാമാനങ്ങൾ മാത്രം പോരെ, ഇവിടെന്നുള്ളതെല്ലാം കൂടി കൊണ്ട് പോകണം. അവർക്കവിടെ ചെന്ന് ആളാകാനുള്ളതല്ലേ. ലെസ് ലഗേജ് മോർ കംഫര്ട് എന്നത് മറക്കണം. ദി മോർ ദി മെറിയർ എന്നത് സ്വീകരിക്കണം.

 

കോഴിക്കോട് നിന്ന് പാലക്കാട് വരെ സെക്കന്റ് ക്ലാസും അവിടെ നിന്ന് ഡൽഹി വരെ ഫസ്റ്റ് ക്ലാസും ബുക്ക് ചെയ്യാം , മാഷ് പറഞ്ഞു.

 

അങ്ങനെയാവട്ടെ മാഷെ, ഞാൻ പറഞ്ഞു, കുറച്ചു പണവും കൊടുത്തു.

 

ആ പറഞ്ഞ മാതിരി ടിക്കറ്റ് കിട്ടി.

 

കൃത്യദിവസം ഞാൻ കുടുംബസമേതം 10 മണിക്ക് സ്റ്റേഷനിൽ എത്തി. മംഗലാപുരത്തു നിന്ന്  ഒരു ലിങ്ക് എക്സ്പ്രസും തിരുവനന്തപുരത്ത് നിന്ന് സാക്ഷാൽ കേരള എക്സ്പ്രസ്സും  കേരളത്തിന്റെ നടുവിലേക്ക് യാത്ര ചെയ്തു പാലക്കാട്ടു വെച്ച് വേളി കഴിച്ചു ഒന്നായി ഡൽഹിക്കു പോകുന്ന ഒരു സംവിധാനമായിരുന്നു. അത്തരം വിവരങ്ങളെല്ലാം ഞാൻ പിന്നെപ്പിന്നെയാണ് മനസ്സിലാക്കി എടുത്തത്.

 

മംഗലാപുരത്തു നിന്ന് വരുന്ന ഫസ്റ്റ് ക്ലാസ് സീറ്റുകൾ പാലക്കാട്ടു വെച്ച ഒഴിയുന്നതായിരിക്കും എന്നാണ് ഞാൻ കരുതിയത്. വണ്ടി വന്നു സ്പീഡ് കുറച്ചു നിശ്ചലമാകുമ്പോഴൊക്കെ എന്റെ കണ്ണുകൾ ആ ഫസ്റ്റ് ക്ലാസ് ബോഗി തിരയുകയായിരുന്നു.

 

കണ്ടില്ല.

 

ശരിയായിരിക്കാം. ഫസ്റ്റ് ക്ലാസ് ബോഗി തിരുവനന്തപുരത്തു നിന്ന് വരുന്ന പാതിയിൽ ആകാം. ഏതായാലും പാലക്കാട് വരെ എനിക്ക് റിസർവേഷൻ ഇല്ല. TTE യെ കണ്ടുപിടിച്ചു സീറ്റ് ഉറപ്പിക്കണം. ആബാലവൃദ്ധം പ്രാധിനിത്യമുള്ള കുടുംബമാണ്. ഞാൻ കറുത്ത കോട്ടിനുവേണ്ടി തിരച്ചിലായി.

 

കിട്ടി. ഒരു കൈ കൊണ്ട് കുടവഡ്ഡിയിൽ പാറിപ്പാറി അടിക്കുന്ന കോട്ട് അടക്കിയും മറ്റേ കയ്യിലെ പാഡിൽ നിന്ന് പാറുന്ന റിസർവേഷൻ ലിസ്റ്റ് നോക്കിയും  വന്നയാളെ ഞാൻ ബഹുമാനപൂർവ്വം തടഞ്ഞു:

എക്സ്ക്യൂസ്‌ മി സർ.

 

അയാൾ നിന്നു. ഞാൻ കാര്യം പറഞ്ഞു. എനിക്ക് പാലക്കാട് നിന്ന് ഫസ്റ്റ് ക്ലാസ് ബുക്കിംഗ് ഉണ്ട്. അവിടെ വരെ സെക്കന്റ് ക്ലാസ് ടിക്കറ്റും ഉണ്ട്. ദയവായി അത് വരെ സിറ്റിംഗ് റിസർവേഷൻ തരണം. അയാൾ എന്റെ ടിക്കറ്റ് വാങ്ങി നോക്കി. ലിസ്റ്റിൽ നോക്കി. എന്നിട്ടു പറഞ്ഞു: D യിൽ 16 മുതൽ 21 വരെ. വളരെ സന്തോഷമായി. എന്ത് നല്ല മനുഷ്യൻ. TTE അയാൾ ഇങ്ങനെ വേണം. റയിൽ വേയിൽ  ചേരാഞ്ഞത് നഷ്ടമായിപ്പോയി. ചേർന്നിരുന്നെങ്കിൽ  ഇയാൾ എന്റെ കീഴിൽ വർക് ചെയ്തിരുന്നേനെ.

 

ഞങ്ങൾ അടുത്ത്  തന്നെയുള്ള D കംപാർട്മെന്റിൽ കയറി. മിക്കവാറും ഒഴിഞ്ഞു കിടക്കുന്ന ബോഗി വെയിലേറ്റ്  ഊഷ്മളമായി  വെളിച്ചം ചേർന്ന്  ഞങ്ങളെ സ്വാഗതം ചെയ്തു.

 

മൂന്നാമത്തെ കള്ളിയിൽ 16  മുതൽ 21  വരെ ഉള്ള സീറ്റിലും ബെർത്തിലും ഒക്കെയായി  ഞങ്ങൾ ലഗേജ് താൽക്കാലടിസ്ഥാനത്തിൽ വെച്ചു. പിന്നെ യാത്ര അയക്കാൻ വന്നവരോട് ബൈ പറയുന്ന തിരക്കിലായി.

 

വണ്ടി രണ്ടു മണിക്ക് ഷൊറനൂർ എത്തി. അവിടെ വെച്ച് വണ്ടിയുടെ വെള്ളം നിറയ്ക്കലും മറ്റും നടക്കുന്നതിനിടക്ക് ഞങ്ങൾ കൊണ്ടു വന്നിരുന്ന ഭക്ഷണപ്പൊതി അഴിച്ചു കൈകാര്യം ചെയ്തു.

 

മൂന്നു മൂന്നേകാലോടെ പാലക്കാട് എത്തി. അഞ്ചു മണി കഴിഞ്ഞേ  സാക്ഷാൽ കേരളാ എക്സ്പ്രസ്സ് പാലക്കാട് എത്തുകയുള്ളൂ. ഞാൻ TTE യെ കണ്ടു പിടിച്ച്  കുറച്ചു വിവരങ്ങൾ ശേഖരിക്കാമെന്നു വെച്ചു. ക്യാന്റീന്റെ അടുത്ത് നിന്ന് മുറുക്കുന്ന ആളെ ഞാൻ നേരിട്ട് ചെന്ന് മുട്ടി. ഈ പാതിയിൽ ഫസ്റ്റ് ക്ലാസ് ഇല്ല അല്ലെ?

 

ഇല്ല.

 

ഉണ്ടായിരുന്നെങ്കിൽ ഞങ്ങൾക്ക് മാറിക്കേറേണ്ടതില്ലായിരുന്നു. കുട്ടികളും ലഗേജും ഒക്കെ ആയിട്ട് ... ബാക്കി ഞാൻ അയാളുടെ ഊഹത്തിന്  വിട്ടു.

 

എത്ര മണിക്കാണ് സാർ കേരള വരുക?

 

തുപ്പാൻ വേണ്ടി ചവക്കൽ  സ്വല്പം പോസ് ചെയ്ത് , എന്നോട്  സൂക്ഷിച്ചോളാൻ ആംഗ്യം കാട്ടി , രണ്ടു വിരൽ കൊണ്ട് വ്യാപനം തടഞ്ഞ്  കാര്യം നിർവഹിച്ച ശേഷം അയാൾ പറഞ്ഞു: അഞ്ചാകും. നാവു കൊണ്ട് അടക്കാ ത്തരികൾ അടുക്കി കൂട്ടിക്കൊണ്ടാണ് പറഞ്ഞത്. എന്നാലും എനിക്ക് മനസ്സിലായി.

 

ഈ പ്ലാറ്റഫോമിൽ തന്നെ ആയിരിക്കുമോ വരുക? എന്റെ മനസ്സിൽ പെട്ടികളും 'അമ്മ തയ്യാറാക്കിയ തേങ്ങാ സഞ്ചികളും ആരെല്ലാമോ ഉപദേശിച്ചെടുപ്പിച്ച തലയണകളും മറ്റുമായിരുന്നു. അതെല്ലാം കെട്ടിപ്പേറി സകുടുംബം പ്ലാറ്റഫോം മാറി ഓടുന്നത് ഞാൻ ദുസ്വപ്നം കണ്ടു.

 

പക്ഷെ അയാൾ പറഞ്ഞ മറുപടി എന്റെ ആശങ്ക അല്പമകറ്റി. അയാളെ അങ്ങനെ കുറച്ചു കാണണ്ട എന്നും ഞാൻ മനസ്സിലാക്കി.

 

വരാതെ? ഈ ബോഗികളൊക്കെ വലിച്ചു കൊണ്ടുപോകാൻ വേറെ വല്ല വഴിയും ഉണ്ടോ?

 

അപ്പോഴാണ് ട്രെയിൻ അമാൽഗമേഷനെ പറ്റി ഓർത്തത്. ഇതിലുള്ള കുറെ ബോഗികളും കേരള എക്സ്പ്രെസ്സിന്റെ  കൂടെ പോകാനുള്ളതല്ലേ?.

 

എന്നിട്ടും എന്റെ ആശങ്ക ബാക്കി. ഞങ്ങൾക്കുള്ളത് ഫസ്റ്റ് ക്ലാസ് ബോഗി അല്ലെ? എന്തായാലും മാറി കേറണ്ടെ? മുറുകിയ ശേഷം അദ്ദേഹം കംപാർട്മെന്റിലേക്കു വന്നു, ഞാൻ പിന്നാലെയും. ഞങ്ങളുടെ പെട്ടികളിൽ ഇരുന്ന ഷീറ്റുകളും തോർത്ത് മുണ്ടുകളും എല്ലാം പുറത്തു വന്നു സീറ്റിൽ വിരിഞ്ഞിരിക്കുന്നു. ഞാൻ ഗിരിജയോട് പറഞ്ഞു, എല്ലാം എടുത്തു മടക്കി വെച്ചോളൂ. വണ്ടി വന്നാൽ നമുക്ക് മാറി കേറാനുള്ളതാണ്.

 

അപ്പോഴാണ് സ്വാമി (ആ പേരാണ് TTE യെ കണ്ടാൽ  വിളിക്കാൻ തോന്നുക, അയാൾ തുപ്പിയ ജ്യൂസ് പോലെ തന്നെ നിറമുള്ള ഒരു ഗോവിന്ദാ തിലകം അയാളുടെ നെറ്റിയിലുണ്ട്) ആ രഹസ്യം എന്നോട് പറഞ്ഞത്. നിങ്ങൾ മാറിക്കേറേണ്ട ഒരാവശ്യവുമില്ല. ഇതൊക്കെ തന്നെയാണ് നിങ്ങളുടെ സീറ്റ്. ഈ ബോഗി കേരളാ എക് സ്പ്രെസ്സിന്റെ വാലിൽ തൂങ്ങി ഡൽഹിക്കു പോകും.

 

എനിക്ക് മനസ്സിലായില്ല. അദ്‌ഭുതം മറയ്ക്കാൻ കഴിയാതെ ഞാൻ ചോദിച്ചു: സാർ എന്താണ് പറയുന്നത്. ഞങ്ങളുടെ ടിക്കറ്റ് ഫസ്റ്റ് ക്ലാസ് അല്ലെ?

 

ആമാം. (പാലക്കാടെത്തിയല്ലോ, ഇനി കുറച്ചു പാലക്കാടൻ ഭാഷയിലാകാം എന്ന് സ്വാമി നിനച്ചുവോ?)

 

ആമാം, ആനാൽ ഇന്നയ്ക്ക്  ദേർ ഈസ് നോ ഫസ്റ്റ് ക്ലാസ് ബോഗി.

 

എന്തൊരു കഷ്ടം? ബാങ്ക് ഫസ്റ്റ് ക്ലാസ് അനുവദിച്ചിട്ടെന്താ? റെയിൽവേ അനുവദിക്കണ്ടേ?

 

അപ്പോൾ ഞാൻ കൊടുത്ത ടിക്കറ്റ് ചാർജോ? ഫസ്റ്റ് ക്ലാസിനു സെക്കന്റ് ക്ലാസ്സിന്റെ അഞ്ചിരട്ടിയാണ് ചാർജ്. അത് കൊടുത്താണ് ഞാനിപ്പോൾ സെക്കന്റ് ക്ലാസ്സിൽ ഇരിക്കുന്നത്.

 

കവലപ്പെടവേ വേണ്ട. സ്വാമി പറഞ്ഞു: അത് റീഫണ്ട് ആയിടും.

 

എപ്പടി? (എനിക്കുമറിയാം തമിഴ്, ഹാ !)

 

യാത്ര മുടിഞ്ഞതുക്കപ്പുറം ഡൽഹിയിൽ റീഫണ്ട് കിടക്കും.

 

യാത്ര മുടിഞ്ഞത് തന്നെ. എന്റെ സംശയം. റയിൽവേക്ക് എപ്പടി തെരിയും?

 

നാൻ,......  ആക്ച്വലാ നെക്സ്റ്റ് എക്സാമിനർ , ഉങ്കളുക്കു ലോവർ ക്ലാസ് അലോട്ട്മെന്റ് സർട്ടിഫിക്കറ്റ് കൊടുക്കും. അത് വെച്ച് നീങ്ക ക്ലെയിം പണ്ണലാം.

 

എനിക്കെന്തോ ശരികേട് തോന്നി. ഒരു കല്ലുകടി, ശകുനപ്പിഴവ്. യാത്ര തുടങ്ങുന്നതിനു മുൻപ് ആ തേങ്ങയിൽ ഒന്നെടുത്ത് ഉടയ്ക്കാമായിരുന്നു. അത്തരം കാര്യങ്ങൾക്കു വേണ്ടി ആയിരിക്കാം  എല്ലാ സ്റ്റേഷനടുത്തും ഒരു അമ്പലം സ്ഥാപിച്ചിട്ടുള്ളത്.

 

പിന്നെ ഞങ്ങൾ കാര്യമായൊന്നും സംസാരിച്ചില്ല. എന്റെ മനസ്സ് തിരക്കിലായിരുന്നു. എവിടെയാണ് തെറ്റിയത്, എന്ത് ചെയ്യണമായിരുന്നു എന്നൊക്കെ ഒരെത്തും പിടിയും കിട്ടാതെ ആലോചിക്കുകയായിരുന്നു.

സുഖസുന്ദരയാത്രയെപ്പറ്റി പറഞ്ഞപ്പോൾ ഗിരിജ താക്കീതു തന്നതാണ് , അധികം മോഹിക്കണ്ട, അറം പറ്റും. മോഹത്തിന് അറം  പറ്റുമോ? എനിക്ക് സംശയമായി.

 

ആ ഉപദേശത്തിൽ ഒരു പൂർവ്വാനുഭവപരമാര്ശം ഉണ്ടായിരുന്നില്ലേ എന്ന് എനിക്ക് സംശയം. കല്യാണം കഴിഞ്ഞ്  അധിക നാൾ  കഴിയുന്നതിനു മുൻപ്,  നാട്ടിലേക്കു സ്ഥലം മാറ്റം വാങ്ങി വരാമെന്നു പറഞ്ഞു പോയി എ ജി എമ്മിനെ  കണ്ട് അന്നുണ്ടായിരുന്നതിലും  ദൂരേക്ക് സ്ഥലം മാറ്റം വാങ്ങി വന്ന മഹാനാണ്  ഞാൻ.

 

കുറെ കഴിഞ്ഞു ഞങ്ങളുടെ വണ്ടി ഇളകി. നെയ്ത്തുകാരന്റെ ഓടം പോലെ കുറെ അങ്ങോട്ടും ഇങ്ങോട്ടും ഓടി ഞങ്ങൾ വന്ന വണ്ടി കേരളാ ഏക്സ്പ്രെസ്സിനെ വേളി  കഴിച്ചു, അതുമായി അമാൽഗമേറ്റഡ് ആയി, അതിലലിഞ്ഞു ചേർന്നു. ഞാൻ ബാൽക്കണി ടിക്കറ്റു വാങ്ങി തറയിലിരിക്കുന്നവനെപ്പോലെ എന്റെ ടിക്കറ്റ് ബാഗ് മുറുകെ പിടിച്ചു ചിന്താവിഷ്ടനായി.

 

കുറച്ചു കഴിഞ്ഞു പുതിയ എക്സാമിനർ  വന്നു. ഞാൻ പറയാനുദ്ദേശിച്ച കാര്യം അയാൾക്കറിയാമായിരുന്നു എന്ന് തോന്നി. അയാൾ എന്റെ ടിക്കറ്റു വാങ്ങി.

 

ഞാൻ ചോദിച്ചു: സാർ ഇത്തരം സന്ദർഭങ്ങളിൽ എക്സ്ട്രാ ചാർജ് നിങ്ങൾക്ക്  തന്നെ തിരിച്ചു തന്നു കൂടെ?

 

അതിനു വകുപ്പില്ല. ഞങ്ങൾക്ക് സർട്ടിഫിക്കറ്റ് തരാനേ അധികാരമുള്ളൂ, അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു.

 

യാത്ര ചെയ്യുന്ന ക്ലാസ് ചാർജ് കൂടിയതാണെങ്കിൽ, അധികസംഖ്യ ഈടാക്കാൻ നിങ്ങൾക്കധികാരമുണ്ടല്ലോ!

 

ഞാൻ റയിൽവെയുടെ  കൈക്കോട്ട് നയം ചൂണ്ടി കാണിച്ചു.

 

അയാൾ തർക്കിച്ചില്ല.

 

ശരിയാണ്, റീഫണ്ട് ചെയ്യാൻ ഞങ്ങൾക്കധികാരമില്ല. അധിക ചാർജോ പെനാല്ടിയോ ഒക്കെ ഈടാക്കാം.

 

ഞാൻ ഒതുങ്ങി.

 

അയാൾ  എന്റെ കംബൈൻഡ് ടിക്കറ്റിൽ സെക്കന്റ് ക്ലാസ് അലോട്ടഡ്  എന്നെഴുതി ഒപ്പിട്ട് അയാളുടെ ജാതകം അതിൽ കുറിച്ചു.

 

പിന്നീടുള്ള യാത്രയിൽ ഇരുൾ മൂടി. വണ്ടി സൂര്യനുദിക്കുന്ന ദിക്കിലേക്ക് കുതിച്ചെങ്കിലും സൂര്യൻ പടിഞ്ഞാറസ്തമിച്ചു കളഞ്ഞു.

 

പിറ്റേ ദിവസം സൂര്യൻ കൃത്യസമയത്തു തന്നെ ഉദിച്ചു. ഞാൻ വിന്ഡോക്കരികിൽ ചാരി ഇരുന്ന് ഓടിപ്പോകുന്ന ആന്ധ്രപ്രദേശ് തരിശുകൾ  കുട്ടികൾക്ക് കാണിച്ചു കൊടുത്തു. കാണിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു എന്നാവും ശരി. അവർക്കതിൽ വലിയ താല്പര്യമൊന്നും കണ്ടില്ല. കേന്ദ്രിയ വിദ്യാലയത്തിൽ ചേർന്ന് ഇംഗ്ലീഷും മലയാളവും മറന്നു കളഞ്ഞ അവർ ഹിന്ദിയിൽ കലപില കൂട്ടിക്കൊണ്ടേ  ഇരുന്നു.

 

അതിനിടക്ക് ഒരു ഭാര്യയും ഭർത്താവും ഞങ്ങളുടെ ക്യാബിൻ പങ്കിട്ടു. ഞങ്ങളുടെ സൗഹൃദം ഉറപ്പിക്കാൻ അയാൾ കുട്ടികൾക്ക് എന്തെക്കയോ നീട്ടി. വീട്ടിലെ പ്രോട്ടോകോൾ പാലിച്ചു കൊണ്ട് അവരതു നിരസിച്ചു.

 

ചൂട് കൂടിക്കൊണ്ടിരുന്നു. ഞാൻ ഫ്ലാസ്കിൽ നിന്ന് വെള്ളം എടുത്തു കൊടുത്തു. അടുത്ത സ്റ്റേഷനിൽ നിന്ന് വെള്ളം ഫ്ലാസ്കിൽ നിറയ്ക്കണം എന്ന് മനസ്സിൽ കുറിച്ചിട്ടു. പറ്റുമെങ്കിൽ കൂടെ എടുത്ത തെർമോസ് ഡിസ്പെൻസറിലും കുറച്ചു വെള്ളം സംഭരിക്കണം.

 

ഉച്ചക്ക് വാറങ്ങൽ എത്തിയപ്പോൾ ഭക്ഷണം വാങ്ങി. കഴിക്കാൻ ഒരുങ്ങിയപ്പോൾ  വെള്ളം തികയുമോന്ന്  ഒരു സംശയം. ഞാൻ തെർമോസ് എടുത്തു പുറത്തിറങ്ങി. കുടിവെള്ളം ഒന്നും കിട്ടാനില്ല. പൊതു ടാപ്പിനടുതു കൂട്ടം. എങ്ങനെയും കത്ത് നിന്ന് തെർമോസ് ഒരു വിധം നിറച്ചു. സമാധാനമായി. സൂക്ഷിച്ചുപയോഗിച്ചാൽ ഈ ദിവസം തള്ളി നീക്കാം.  

 

വൈകിട്ട്  6  മണിയോടെ ബല്ലർഷാ എത്തി. ചൂടിന് ഒരു കുറവും ഇല്ല.  കുട്ടികൾ ഏതോ പുസ്തകം വായിച്ചു അതിനെ പറ്റി തർക്കിക്കുന്നു. അമ്മയും ഗിരിജയും ഒരിക്കലും തീരാത്ത സംഭാഷണത്തിൽ. അച്ഛൻ പുറത്തേക്കു നോക്കിയിരുന്ന് ഇരുട്ടിന്റെ വരവിന്റെ സൗന്ദര്യം ആസ്വദിക്കുന്നു.

 

9 മണിക്ക് നാഗ് പൂരിൽ വെച്ചാണ് ഭക്ഷണം. അത് കഴിഞ്ഞ്  എല്ലാവരും രണ്ടാം ദിവസവും അവസാനിച്ച

സമാധനത്തിൽ  ഉറങ്ങാനുള്ള ശ്രമം.

 

മൂന്നാം ദിവസം പ്രഭാതം. ഝാൻസി ഞങ്ങളെ കാണാൻ വന്നു.  രാവിലെ ചായ വിളിച്ചു പറയുന്നവരുടെ കൂടെ പാനി കുപ്പിയിലാക്കി വിളിക്കുന്നവരെ കണ്ട്  ഞാൻ അത്ഭുതപ്പെട്ടു. വെള്ളം വിൽപനക്കോ? ഈ വെള്ളത്തിന് എന്താണ് പ്രത്യേകത? വല്ലിടത്തും പൂജിച്ച വെള്ളമാണോ? വിലയും കൂടുതലാണ് വാങ്ങിക്കുന്നത്.

 

ഞാൻ വക വെച്ചില്ല. എന്റെ ഫ്ലാസ്ക് എടുത്ത്  പുറത്തിറങ്ങി. ടാപ്പിനടുത്ത് ചെന്നപ്പോഴാണ് സംഗതിയുടെ കിടപ്പു മനസ്സിലായത്. അത് പൊട്ടിക്കിടക്കുന്നു. ടാപ്പ് റിപ്പേർ എന്ന് ഹിന്ദിയിൽ എഴുതി അതിൽ തൂക്കിയിരിക്കുന്നു. അടുത്ത് തന്നെ ഒരു ബക്കറ്റിൽ വെള്ളം വിൽക്കുന്നുണ്ട് ഒരാൾ.

 

ഒരു ജലക്ഷാമത്തിന്റെ കാർമേഘം എന്റെ മുന്നിലൂടെ കടന്നുപോയി. അധികം സൂക്ഷിച്ചു നോക്കാൻ മെനക്കെടാതെ ഞാൻ കുറെ വെള്ളം എന്റെ തെര്മോസിൽ ഒഴിപ്പിച്ചു. മിനറൽ വാട്ടർ ആണ്. എന്തെല്ലാം മിനറൽ എന്നത് മാത്രമേ അറിയാതുള്ളു. സൂക്ഷിച്ചു നോക്കിയാൽ അതിൽ ഒരു പക്ഷെ കൂത്താടികളെയും മറ്റു ജലജീവികളെയും കണ്ടേക്കാം.

 

ഇന്നും ഞങ്ങൾക്ക് അതിഥികളുണ്ട്. ഭർത്താവും ഭാര്യയും ഒരു കുട്ടിയും. ജുബിയുടെയും ശ്രുതിയുടെയും ഹിന്ദി ആണ് ഇത്തവണ അവരുടെ സൗഹൃദത്തിന്റെ പാലം. ഞങ്ങൾ ചായ കഴിക്കുമ്പോൾ ഒരു കപ്പു ചായ 'അമ്മ ആ കുട്ടിക്ക് കൊടുത്തു. അത് ബുദ്ധിമോശമായോ എന്ന് പിന്നീട് തോന്നാനിടയായി.

 

10 : 30  നു ഗ്വാളിയോർ. ചമ്പൽ കാടു കാണാൻ കുട്ടികൾക്ക് ആഗ്രഹം. ധോൽപൂർ സ്റ്റേഷൻ പരിസരത്ത് ചമ്പൽ കാടുകളും ഫൂലൻ ദേവിയും ഞങ്ങളെ കാണാൻ വരുന്നത് വെറുതെ സങ്കല്പിച്ചുനോക്കി. വെറും മൺ തിട്ടകളും ഇടവഴികളും മാത്രം.  ഒരു പക്ഷെ കൊള്ളയ്ക്ക് ശേഷം ഒളിക്കാൻ ആ കൊള്ളക്കാർക്ക്  ഈ ഉയർന്ന തിട്ടകൾ മതിയാകുമായിരിക്കും.  

 

12 മണിക്ക് ആഗ്ര.

 

ആഗ്രയിൽ എത്തിയപ്പോൾ മൂത്തവൾക്കു സംശയം , താജ്മഹൽ കാണാമോ എന്ന്. ഇല്ല, 4  കിലോമീറ്റര് ദൂരമുണ്ട്, ഞാൻ പറഞ്ഞു. മുൻപ് ആഗ്രയിൽ പോയതും താജ്മഹൽ സന്ദർശിച്ചതും അവർ ഓർത്തു. വിഷയത്തിനു കൊഴുപ്പുകൂട്ടാൻ താജ്മഹലിന്റെ രൂപകല്പനയിലെ പ്രത്യേകതകൾ ഓർത്തെടുക്കാൻ ഞാൻ ആവശ്യപ്പെട്ടു. വന്നവർ പറഞ്ഞു. ദൂരെ നിന്ന് നോക്കുമ്പോൾ തോന്നുകയില്ലെങ്കിലും അതിന്റെ മിനാരങ്ങൾ ഒരല്പം പുറത്തേക്കു വിടർന്ന പോലെയാണ് കെട്ടിപ്പൊക്കിയിട്ടുള്ളത്, നേരെ കുത്തനെ അല്ല. അതിന്റെ കാരണം അവർക്കറിയാമായിരുന്നു, തല്ക്കാലം ഓർമയില്ല.

 

അന്ന് ഗൈഡ് പറഞ്ഞത് ഓർത്തു ഞാൻ പറഞ്ഞു. രണ്ടു കാരണങ്ങൾ. ഒന്ന്‌,  കുറച്ചു ദൂരെ നിന്ന്  നോക്കുമ്പോൾ മിനാരങ്ങൾ മേലോട്ട് കൂമ്പി നിൽക്കുന്ന തോന്നൽ ഒഴിവാക്കാൻ. രണ്ടു, അപകടത്ത സമയത് മിനാരങ്ങൾ താഴെ പുറത്തേക്കായി വീഴാൻ.

 

ഞാൻ ഭക്ഷണത്തിന്റെ കാര്യം ആലോചിച്ചു.

 

ഇന്നിനി എത്താറായില്ലേ, ഉച്ച ഭക്ഷണം ഡൽഹിയിൽ വെച്ച് പോരെ എന്നുള്ള അഭിപ്രായം. ഭാരിച്ച ബ്രേക്ക് ഫാസ്റ്റ് ഉള്ളിലും കുറച്ചു ബാക്കി ഉണ്ടായിരുന്നത് പുറത്തും ഉണ്ട്. വളരെ കുറച്ചു ഭക്ഷണം വാങ്ങി. അത് പങ്കിട്ടു കഴിച്ചു. ഞങ്ങളുടെ അതിഥികൾ അവർ കൊണ്ട് വന്ന ഭക്ഷണം ഞങ്ങൾക്ക് തരാനാഗ്രഹിച്ചു. പിണക്കം വരുത്താതെ  തന്നെ ഞങ്ങൾ അത് നിരസിച്ചു.

 

ചൂട് കൂടുതലും വെള്ളം കുറവും ആയിക്കൊണ്ടിരുന്നു. മധുര സ്റ്റേഷനിൽ വെച്ച് ഞങ്ങളുടെ അതിഥി അയാളുടെ മകൾക്ക് ഐസ് സ്റ്റിക് വാങ്ങിച്ചു. കൂടെ എന്റെ കുട്ടികൾക്കും വാങ്ങി. എനിക്ക് നല്ല സംശയമുണ്ടായിരുന്നു അതിന്റെ ഭക്ഷ്യയോഗ്യതയെ പറ്റി. ഏതു വെള്ളമാണ്, എന്ത് കെമിക്കൽ എന്നെല്ലാം ഊഹിക്കാനേ പറ്റൂ. മധുരം സാക്കറിൻ ആണെന്നതിന് സംശയമില്ല.  പക്ഷെ അത് പ്രതിരോധിക്കാൻ  പറ്റിയില്ല. നല്ല ചൂടിൽ ഐസിന് പ്രത്യേക കുളിർമ. കുട്ടികൾ എന്റെ മൗനാനുവാദം മുഖവിലക്കെടുത്ത് അത് വാങ്ങി. എനിക്ക് അത് തടയാൻ പറ്റുമായിരുന്നില്ല. 'അമ്മ കൊടുത്ത ചായ ആ കുട്ടി കഴിച്ചത് അയാൾ തടഞ്ഞില്ലല്ലോ.

 

മധുര കഴിഞ്ഞ്  നിസാമുദ്ദീൻ എത്താറായപ്പോഴാണ്, ചരിഞ്ഞ് ഉറങ്ങുകയാണെന്നു കരുതിയ അച്ഛൻ ഒരു വശത്തേക്ക് മറിഞ്ഞത്. എല്ലാവരും ഉടനെ തട്ടി ഉണർത്താൻ നോക്കി. ബോധമില്ല. അതിഥി വന്നു പാന്റ്സിന്റെ ബെൽറ്റ് അഴിച്ച്  , ഷിർട്ടിന്റെ ബട്ടൺ അഴിച്ച് . കാൽ  സീറ്റിലേക്ക് വെച്ച് നേരെ കിടത്തി,  ഒരു പുസ്തകം എടുത്തു വീശാൻ തുടങ്ങി. മുഖത്ത് വെള്ളം തളിച്ചു.

 

അമ്മയും , അത് കണ്ടു കുട്ടികളും കരയാൻ തുടങ്ങി. കുറച്ച വീശിക്കഴിഞ്ഞപ്പോൾ അച്ഛൻ ഒന്ന് ഞരങ്ങി കണ്ണ് തുറന്നു. ലേട്ടോ, ലേട്ടോ, കുച്ച് നഹിം, സബ് ടീക് ഹോഗാ. അതിഥി പറഞ്ഞു.

 

വണ്ടി നിസാമുദ്ദീൻ  കഴിഞ്ഞു 15 മിനിറ്റിനകം ന്യൂ ഡൽഹി സ്റ്റേഷനിൽ എത്തി. ഞങ്ങളുടെ അതിഥി നല്ല  മനുഷ്യൻ, ഞങ്ങളെ കുറെ സഹായിച്ചു. അച്ഛനെ മെല്ലെ താങ്ങിപ്പിടിച്ചുകൊണ്ടു ട്രെയിൻ ഇറക്കി. അടുത്ത് കണ്ട ഒരു ചാരുബെഞ്ചിൽ ഇരുത്തി. ലഗേജ് എല്ലാം ഓരോന്നായി എടുത്തു പുറത്തു കൊണ്ട് വന്നു. ഇതിനെല്ലാം സഹായിച്ച ശേഷമേ ആ കുടുംബം പോയുള്ളു.

 

ഇനിയെന്ത് ചെയ്യും എന്ന് ആലോചിക്കാൻ തുടങ്ങി ഞാൻ. വടക്കേ ഡൽഹിയിൽ പീതംപുരയിൽ എത്തണം.

 

എനിക്കാണെങ്കിൽ വേറെ ഒരു മാരണവും ഉണ്ട്. വണ്ടി ഇറങ്ങിയ ഉടനെ കൊടുക്കാനാണ് പറഞ്ഞത് റീഫണ്ടിനുള്ള അപേക്ഷ. അത് കുറച്ചകലെയുള്ള കൊമേർഷ്യൽ ഓഫീസ് കൗണ്ടർ ആണെന്ന് ഞാൻ അവിടെത്തന്നെ അന്വേഷിച്ചു മനസ്സിലാക്കി.

 

ബെഞ്ചിൽ ഒരു വിധം ചാരി ഇരുത്തിയിരിക്കുന്ന അച്ഛനെയും  ലഗേജ് എല്ലാം സൂക്ഷിച്ചുകൊണ്ടു നിൽക്കുന്ന മറ്റുള്ളവരെയും ഇവിടെ വിട്ടു ഞാൻ എങ്ങനെ പോകും.

 

അപ്പോഴാണ് ആരോ അയച്ച ദൂതനെപ്പോലെ മുഖത്തു സ്ഥിരമായുള്ള ചിരിയും ബഹുമാനവും വിടാതെ ധനിറാം അങ്ങോട്ട് വന്നത്.

 

എന്റെ ഓഫീസിലെ പ്യൂൺ  ആണ്.

 

എന്ത് ജോലി വേണെങ്കിലും പറഞ്ഞോളൂ അയാൾ തയാർ. ഓഫീസിലെ  ജോലി അല്ലെങ്കിൽ പരമാനന്ദം.

 

കുറച്ചു ഉദാസീനത ഉണ്ട്. ഒരു ദിവസം ഉച്ചക്ക് ഓഫീസിൽ വന്നപ്പോൾ ഞാൻ ചോദിച്ചു.

 

ക്യാ ഹുവാ ധനിറാം. ഓഫീസ് ടൈം ഭൂൽ ഗയാ  ക്യാ? (എന്ത് പറ്റി ധനിറാം, ഓഫീസ് ടൈം മറന്നുപോയോ?)

 

നഹിം സാബ്, സുബേ  സുബേ നികലാ ഥാ ചോമ്പ്ടി സെ. (ഇല്ല സാർ, രാവിലെ തന്നെ ഇറങ്ങിയതാണ് കുടിലിൽ നിന്ന്)

 

ഫിർ  ക്യാ ഹുവാ  ഇത്നാ   ദേർ? (പിന്നെ എന്തുണ്ടായി ഇത്ര നേരം?)

 

ബീഠായ ഥാ നാ? (ഇരുത്തിയില്ലേ?)

 

കഹാം? (എവിടെ?)

 

ഥാനേ മേ ! (പോലീസ് സ്റ്റേഷനിൽ?)

 

കിസ്‌ലിയെ? (എന്തിന് ?)

 

ബസ് മേ  ടിക്കറ്റ് നഹിം  ലിയാ ഥാ. (ബസ്സിൽ ടിക്കറ്റ് എടുത്തിരുന്നില്ല)

 

ടിക്കറ്റ്  ക്യോം  നഹീം  ലിയാ? (എന്തുകൊണ്ടെടുത്തില്ല?)

 

അരേ  സാബ് കോൻ  ലേത്താ  ഹർ  ദിൻ ടിക്കറ്റ്‌ ? (സാർ, എല്ലാ ദിവസവും ആരാണ് ടിക്കറ്റ് എടുക്കുക)

 

അതാണ്, അരദിവസം പോലീസ് സ്റ്റേഷനിൽ ഇരുന്നാൽ എന്താ? ദിവസവും സൗജന്യമായല്ലേ യാത്ര!

 

ധനിറാം എന്ത് തെറ്റ് ചെയ്താലും മാപ്പാക്കും. ഇപ്പോൾ എന്റെ ദുരവസ്ഥയിൽ സഹായത്തിന് എത്തിപ്പെട്ടല്ലോ?

 

അബ് തുമാരാ ഇദർ ആനാ കൈസാ ഹുവാ?

 

സാബ്, മുജേ മാലും ഥാ ! ഔർ സിഹ്ന സാബ് നെ ബോലാ  ഭീ.

 

എന്തായാലും അവനെ അവിടെ നിർത്തി  ഞാൻ ടിക്കറ്റ് റീഫണ്ടിനു ഓടി. കൗണ്ടർ കണ്ടു പിടിച്ചു ചെന്നപ്പോൾ വലിയ ക്യൂ! ഈ ലോവർ ക്ലാസ് അലോട്ട്മെന്റ് റെയിൽവേക്ക് സ്ഥിരം പരിപാടി ആണോ?

 

ഞാൻ ക്യൂവിന്റെ പിറകിൽ നിന്ന്, മുന്നിലുള്ളവരെ വേഗം നീങ്ങാത്തതിന് ശപിച്ചു. നാലു മണിയായി. അഞ്ചു മണിയായാൽ കൗണ്ടർ ക്ലോസ് ചെയ്‌തേക്കും. ഞാൻ അവിടെ നിന്ന് മുന്നോട്ടു നീങ്ങാൻ പറ്റാതെ കാലുകൊണ്ട് താളം വെച്ചു , കദംതാൽ.

 

ഏതാണ്ട് അഞ്ചു മണിയായപ്പോൾ ഒന്ന് രണ്ടു കടലാസിൽ കൂടി ഒപ്പിടുവിച്ചു കൗണ്ടർ ഉദ്യോഗസ്ഥൻ തല കുലുക്കി. ചിട്ടി ആയേഗാ.  ഒരു കടലാസ് എനിക്ക് തന്നു. പിന്നീടുള്ള കാത്തിടപാടുകൾക്കു റെഫറൻസിനായിരിക്കും.

 

പൈസ ഇപ്പോൾ കിട്ടും എന്നാശിച്ച എനിക്ക് നിരാശ.

ഞാൻ മടങ്ങി. വേറെയും പൂർത്തീകരിക്കാത ജോലി ഉണ്ടല്ലോ.

 

തിരിച്ചു വന്ന് ഭാവി നടപടികളെ പറ്റി ധനിറാമുമായി ആലോചിച്ചു.

 

അച്ഛൻ ഒരു ചാരുബെഞ്ചിൽ കിടക്കുകയാണ്. ബിക്കി മിച്ചമുള്ള സ്ഥലത്തു കുട്ടികൾ ഇരിക്കുന്നു. ഗിരിജയും അമ്മയും അടുത്ത് തന്നെ ഒരു തൂണിന്റെ അടിയിൽ ചുറ്റുമായും ഉള്ള ഇരിപ്പിടത്തിൽ. ബാഗേജുകൾ അവർക്കു ചുറ്റും കൂടി കിടക്കുന്നു.

 

ഇതെല്ലം എടുത്തു പുറത്തു കടക്കണം. പുറത്തു നിന്ന് സ്കൂട്ടർ (ഓട്ടോറിക്ഷ) കിട്ടും.

 

പുറത്തേക്കുള്ള വഴി നോക്കിയപ്പോഴാണ് എനിക്കൊരു കാര്യം മനസ്സിലായത്. ന്യൂ ഡൽഹി സ്റ്റേഷനിൽ കോണിപ്പടി കയറാതെ പുറത്തെത്താൻ  വഴിയില്ല. അങ്ങനെ വരുമോ?

 

വരും. ഞങ്ങൾ നിൽക്കുന്ന പ്ലാറ്റഫോമിൽ നിന്ന് ഏതായാലും ഇല്ല. ഞാൻ ധനിറാമിനോട് ചോദിച്ചു. അവനും യോജിച്ചു. ഉയര്ന്ന മേൽപ്പാലത്തിലേക്കുള്ള പടികൾ ചവിട്ടാതെ പുറത്തു കടക്കാനാവില്ല.

 

ഞാൻ അച്ഛനെ മെല്ലെ താങ്ങിപ്പിടിച്ചു പടികളിലേക്കു നടന്നു. ധനിറാം കുറെ ബാഗുകൾ കൈകളിലും ചുമലിലുമൊക്കെ ആയി എന്റെ പിന്നാലെ വന്നു. ഒരു വിധപ്പെട്ട് ഞാൻ അച്ഛനെ ഓരോ പടിയായി ഫുട് വർബ്രിഡ്ജിലേക്കു കയറ്റി. പിന്നെ മെല്ലെ മെല്ലെ നടന്ന്  അവസാന പ്ലാറ്റഫോമിന്റെ പടികൾ ഇറക്കി. പുറത്തെ വരാന്തയുടെ ഒരു ഭാഗത്ത്  പടിയിൽ ഇരുത്തിച്ചു.

 

ധനിറാം ഞങ്ങളോട് അവിടെ ഇരിക്കാൻ പറഞ്ഞ് തിരിച്ചു പോയി, ബാക്കി ബാഗുകൾ എടുത്ത് ഗിരിജയെയും അമ്മയെയും കുട്ടികളെയും കൂട്ടി വന്നു.

 

എല്ലാവരും കൂടി ഒരു ഓട്ടോയിൽ പോകുകയില്ല. രണ്ടു ഓട്ടോ എങ്ങനെ ധൈര്യത്തിൽ വിളിക്കും. ധനിറാം വഴിയുണ്ടാക്കി. അവൻ പീതംപുരക്ക് വരാമെന്നേറ്റു. അവനും അച്ഛനും അമ്മയും ഒരു ഓട്ടോയിൽ. വേറെ ഒന്നിൽ ഞാനും ഗിരിജയും കുട്ടികളും.

 

അവൻ താമസിക്കുന്നത്  ചാന്ദ്നി ചൗക്കിനടുത്ത്  എവിടെയോ ആണ്.  നിനക്ക് വരൻ പറ്റുമോ , ഇത്ര ദൂരം, വീട്ടിൽ പോകണ്ടേ?

 

കോയി ദിക്കത് നഹിം സാബ്, മെ സംഭാലൂങ്കാ. അവൻ പറഞ്ഞു.

 

അങ്ങനെ ഞങ്ങൾ എല്ലാവരും റോത്തക് റോഡ്, പഞ്ചാബി ബാഗ്, വാസിർപുർ വഴി പീതമ്പുര ഞങ്ങളുടെ നികേതനിൽ എത്തി ചേർന്നു. ഒരു നീണ്ട യാത്രയുടെ അന്ത്യം.

 

ഒരല്പം ചായയും നാട്ടിൽ നിന്ന് കൊണ്ടുവന്ന ഹൽവയും ഒരു പാട് നന്ദിയും കൊടുത്തു ധനിറാമിനെ പറഞ്ഞയച്ചു. അവനു ബസ് കിട്ടാൻ എത്ര സമയമെടുത്തോ എന്നറിഞ്ഞില്ല. അന്നൊക്കെ ബസ് കിട്ടാനും, കിട്ടിയാൽ അതിൽ നിന്ന് യാത്ര ചെയ്യാനും യാത്രക്ക് ശേഷം ഇറങ്ങാനും അത്ര എളുപ്പമല്ല. മൂന്ന് സ്റ്റോപ്പെങ്കിലും മുൻപേ തുടങ്ങിയാലേ  ഉദ്ദേശിച്ച സ്ഥലത്ത്  ഇറങ്ങാൻ പറ്റുകയുള്ളു.

 

രാവിലെ തന്നെ കുട്ടികൾക്ക് രണ്ടു പേർക്കും വയറിനു അസുഖവും പനിയും. അച്ഛന് അതികാലശലായ ക്ഷീണം. ഛർദി കണ്ടപ്പോൾ കുട്ടികളെ ഹോസ്പിറ്റലിൽ കൊണ്ടുപോയി. അച്ഛന് വീട്ടുചികിത്സ മാത്രം.

 

രാവിലെ  ഓഫീസിൽ ചെന്ന ഉടനെ തന്നെ യാത്രയുടെ ചിലവുകളെല്ലാം ചേർത്ത് ബില്ലെഴുതി ഉണ്ടാക്കി HR  ഡിപ്പാർട്മെന്റിന് അയച്ചു കൊടുത്തു. കൃത്യതക്കു വേണ്ടി സെക്കന്റ് ക്ലാസ്സിലാണ് യാത്ര ചെയ്തതെന്നും അധികം ഈടായ തുക റെയിൽവെ  തിരിച്ചു  തരുമ്പോൾ ഉടനെ തന്നെ അടച്ചേക്കാമെന്നും ഒരു ദയനീയമായ നിവേദനം കൂടെ ബില്ലിന്റെ കൂടെ മേന്പൊടിയായി ചേർത്തു. രണ്ടറ്റം കൂട്ടിമുട്ടിക്കുക എന്ന ജോലികൂടെ ഉള്ള എനിക്ക് അത്രയ്ക്കും തുക കയ്യിൽ നിന്നെടുക്കാൻ പറ്റില്ല.

 

ഒഴിവുള്ളപ്പോൾ സ്റ്റേഷനിൽ പോയി റീഫണ്ട് ക്ലെയിമിന്റെ അവസ്ഥ അന്വേഷിക്കാൻ ധനിറാമിനോട് ചട്ടം കെട്ടി.

 

ഒരാഴ്ച കഴിഞ്ഞപ്പോൾ HR ഡിപ്പാർട്മെന്റിൽ നിന്ന് മറുപടി കിട്ടി.  ഫസ്റ്റ് ക്ലാസ്സിന് അര്ഹതയുണ്ടെങ്കിലും യാത്ര സെക്കന്റ് ക്ലാസ്സിലായതിനാൽ അതിനുള്ള തുക മാത്രമേ പാസ്സാക്കാൻ പറ്റുകയുള്ളു എന്നും ആയതിനാൽ ബാക്കിയുള്ള ഏതാണ്ട് 6000 രൂപ ഉടനെ തിരിച്ചടക്കേണ്ടതാണെന്നും അതിനു കാലതാമസം വന്നാൽ കളി വേറെയാകുമെന്നും ഒരു മുന്നറിയിപ്പും വന്നു. (നിങ്ങളും റെയിൽവേയും തമ്മിലുള്ള ഇടപാടുകൾ നിങ്ങളുടെ സ്വന്തം, അതിൽ കൈ കടത്താൻ ബാങ്ക് ഇച്ഛിക്കുന്നില്ല.)

 

വരുന്നതു വരട്ടെ എന്ന് യാത്രയെപ്പറ്റി ഓർക്കുമ്പോഴൊക്കെ മരവിച്ചു പോകുന്ന എന്റെ മനസ്സ് എനിക്ക് ധര്യം തന്നു.

 

അടുത്ത സ്റ്റിയറിങ് കമ്മിറ്റി മീറ്റിംഗിന് സർക്കിൾ ഓഫീസിൽ വെച്ച് കണ്ടപ്പോൾ HR  ന്റെ ചാർജുള്ള ഡിവിഷണൽ മാനേജർ കുശലങ്ങൾക്കിടയിൽ ചോദിക്കുകയുണ്ടായി: ബാബുവിന്റെ എന്തോ ഡ്യൂ പെന്റിങ് ഉള്ളത് കണ്ടല്ലോ. നോട്ടീസ് ഞാൻ അയച്ചില്ല. കാണുമ്പോൾ അന്വേഷിക്കാമെന്നു വെച്ചു.

 

ഞാൻ കഥ ചുരുക്കി വിവരിച്ചു. അദ്ദേഹം അനുവദിച്ചു തന്നിട്ടുള്ള സ്വാതന്ത്ര്യം ഉപയോഗിച്ച് ഞൻ പറഞ്ഞു. റെയിൽവേ തരുന്നതിനു  മുൻപ് അത് തിരിച്ചടക്കാൻ എനിക്ക് പറ്റില്ല സാർ. ദുഷ്കരമായ യാത്ര സഹിച്ചതും പോരാഞ്ഞിട്ട്, കയ്യിൽ നിന്ന് പൈസ എടുത്തു അടയ്ക്കുകയും ചെയ്യാൻ പറ്റില്ല.

 

അദ്ദേഹം എന്നെ സമാധാനിപ്പിച്ചു. നിങ്ങൾ വേഗം ഫോളോ അപ്പ് ചെയ്തു തുക തിരിച്ചു വാങ്ങിച്ചു കൊള്ളൂ.

 

ശരി സാർ, ഞാൻ പറഞ്ഞു.

 

പല കാലങ്ങളിലായി ധനി റാമിനെ എന്റെ റീഫണ്ട് അന്വേഷിക്കാൻ വണ്ടി ചാന്ദ്നി ചൗക്കിൽ റയിൽവെയുടെ കൊമേർഷ്യൽ ഓഫീസിൽ അയച്ചു. പാറിക്കളിക്കുന്ന പൂമ്പാറ്റയെ പിടിക്കാൻ കൂടെപ്പായുന്ന കുട്ടിയെപ്പോലെ അവൻ റെയിൽവേ കോമ്മേഴ്സ്യൽ  ഓഫീസിലെ കോമ്പായ കൊമ്പെല്ലാം ചുറ്റി അടിച്ചു.

 

ഒന്നര വർഷത്തിന് ശേഷം , എനിക്ക് ബെംഗളുരുവിലേക്ക് സ്ഥലമാറ്റം വന്നതിനു ശേഷം ഒരു ദിവസം ഉച്ചക്ക് ധനിറാം ഓടിക്കിതച്ചു വന്നു, ഗോളടിച്ച കളിക്കാരനെപ്പോലെ. മിൽ ഗയാ സാബ്!

 

ഒരു എട്ടാമത്തെ അത്ഭുതം പോലെ , 5900 ൽ മിച്ചം തുകക്കുള്ള ഒരു ചെക്ക്.

 

ഇന്ത്യൻ റെയിൽവേ ഒരത്ഭുതം. ലോകത്തെ നാലാമത്തെ റയിൽവേ ശൃംഖല.